Hoe is het dan mogelijk dat in het (relatief) nieuwe opleidingsprofiel Bachelor of Nursing 2030 hier geen woord over geschreven staat? Ik ben het pasgeleden voor de zekerheid nog eens nagegaan: palliatieve (zorg) 0 keer, levenseinde 0 keer, dood 0 keer en terminaal 0 keer.

Wel van alles over ‘leiderschap’, de ‘vitale burger’ en ‘preventie centraal’. En ik vind dat absoluut belangrijke zaken, cruciaal zelfs. Het is niet omdat ik toevallig in palliatieve zorg & ondersteuning werkzaam ben, ik alleen maar oog voor de (weg naar) de dood heb. Zeker niet. Maar ik mis de balans, de realiteit en de visie.

De balans: we hechten zo aan het leven, omdat we weten dat het eindig is. Waarom benoemen we dat niet in BN2030 (en op veel andere plekken en documenten).

De realiteit: eens moeten we allemaal het leven loslaten, en palliatieve zorg ondersteunt bij de kwaliteit van leven vanaf het moment dat je levensbedreigend ziek of toenemend kwetsbaar wordt. De realiteit is ook dat bijna elke verpleegkundige en verzorgende in haar of zijn werk met de dood wordt geconfronteerd. Soms zelfs al vanaf de eerste stage.

Verdient die realiteit geen belangrijke plek in het curriculum? Niet (alleen) in minors of keuzevakken, maar integraal in het hoofdprogramma van de opleiding. En ja, ik weet: iets in het curriculum betekent ook iets er weer uit, want er moet al zoveel. Maar het mooie van onderwijs palliatieve zorg is, dat je aandacht hiervoor op veel verschillende manieren kunt inbedden. Juist die integratie helpt in het verweven van zorg voor ernstig zieke mensen en hun naasten in het werk en de levens van zorgprofessionals.

En dat gaat over visie: wat is van waarde in iemands leven met (ernstige) ziekte en hoe ondersteunen we als beroepsbeoefenaren daarbij? En ook, hoe leren we onze beroepsbeoefenaren-in-opleiding hierover te spreken en hier iets mee te doen?

Een gemiste kans wat mij betreft dus dat BN2030 ‘leven met het einde in zicht’ niet heeft meegenomen.