Vaak zijn het mensen die hun zaken net even wat anders aanpakken en het lef hebben buiten de lijnen te kleuren. Soms ook verpleegkundigen die gewoon heel goed zijn in hun werk, die gebruikmaken van alle bestaande evidence, maar daarvan – als de context erom vraagt – ook durven af te wijken. Van die rolmodellen zijn er heel veel, gelukkig.

Maar als er zoveel goede voorbeelden zijn, en goed voorbeeld goed doet volgen, zou de verpleegkundige praktijk in rap tempo evolueren. Helaas weten we dat dit niet het geval is. Al te vaak blijven we vasthouden aan ‘doen zoals we het altijd al deden’, en verandert er niets. Blijkbaar doet goed voorbeeld lang niet altijd goed volgen.

De vraag is dan ook waarom het ons zo slecht lukt al die goede voorbeelden over te nemen en in te voeren in onze eigen dagelijkse praktijk. Zou hier misschien het not invented here syndrome een rol spelen? Dat we goede voorbeelden wel herkennen, maar niet willen overnemen, omdat ze niet zijn bedacht in onze organisatie? Denken we nu écht dat onze eigen context zo anders is dan die van anderen, dat we die goede voorbeelden niet overnemen?

Ik stel voor het om te draaien: begin met het omarmen van al die mooie voorbeelden en kijk dan samen met je collega’s hoe je die zou kunnen invoeren in je eigen praktijk. Ga van ‘ja-maar’ naar ‘ja-en’. Omdenken heet dat. Gewoon doen. En maak dan meteen handig gebruik van alle invoeringsstappen die horen bij de vele inspirerende voorbeelden in deze TvZ.