Er wordt gefluisterd: ‘Waarschijnlijk een asielzoeker. Waarschijnlijk psychisch niet in orde. Waarschijnlijk weer zo eentje die….’ Later op de dag gaat een verpleegkundige bij de man zitten. Ze stelt vragen, luistert, en ontdekt flarden van een verhaal: afkomstig uit Syrië, broer kwijtgeraakt op de vlucht, maanden slecht geslapen. Aan het eind van het gesprek strekt […]

Laatst was ik op een internationaal, zorgethisch congres. Een van de thema’s was het opnieuw ontdekken van goede zorg. Tot mijn grote verassing belandde ik in een workshop ‘Kintsugi’. Dit is een eeuwenoude Japanse kunst: het herstellen van gebroken keramiek. Gouden verbindingen makend.

Ik geef na- en bijscholing in ethiek aan professionals. Een onderwerp dat ik aansnijd is shared decision making, oftewel gedeelde besluitvorming. Het valt dan altijd op dat dit concept niet is ingeburgerd. Toch staat het al vanaf 2020 in de Wet geneeskundige behandelingsovereenkomst. Moeten verpleegkundigen en verzorgenden iets met dat concept? Jazeker!

Als gespreksleider moreel beraad hoor ik regelmatig over dilemma’s: zoektochten naar een evenwicht tussen veiligheid en menswaardigheid. Dan blijkt steeds weer dat een oplossing om beide te respecteren, alleen kan worden gevonden door je te verdiepen in de unieke behoeften en waarden van een cliënt.

Ons leven wordt grotendeels beheerst door routines. Sommige zijn nuttig, andere niet. Het zijn vaste patronen die er enerzijds voor zorgen dat we functioneren en ons anderzijds in slaap doen vallen.