Laatst was ik op een internationaal, zorgethisch congres. Een van de thema’s was het opnieuw ontdekken van goede zorg. Tot mijn grote verassing belandde ik in een workshop ‘Kintsugi’. Dit is een eeuwenoude Japanse kunst: het herstellen van gebroken keramiek. Gouden verbindingen makend.

Onlangs las ik een verontrustend rapport over autonomie-bevorderend beleid in de psychiatrie.

Ik geef na- en bijscholing in ethiek aan professionals. Een onderwerp dat ik aansnijd is shared decision making, oftewel gedeelde besluitvorming. Het valt dan altijd op dat dit concept niet is ingeburgerd. Toch staat het al vanaf 2020 in de Wet geneeskundige behandelingsovereenkomst. Moeten verpleegkundigen en verzorgenden iets met dat concept? Jazeker!

Om de zoveel tijd is het raak. Een verpleegkundige die ervan wordt verdacht een aantal mensen uit hun lijden te hebben verlost en bijgevolg wordt vastgezet voor moord.

Als gespreksleider moreel beraad hoor ik regelmatig over dilemma’s: zoektochten naar een evenwicht tussen veiligheid en menswaardigheid. Dan blijkt steeds weer dat een oplossing om beide te respecteren, alleen kan worden gevonden door je te verdiepen in de unieke behoeften en waarden van een cliënt.

Ons leven wordt grotendeels beheerst door routines. Sommige zijn nuttig, andere niet. Het zijn vaste patronen die er enerzijds voor zorgen dat we functioneren en ons anderzijds in slaap doen vallen.

In onze samenleving is de toegankelijkheid van zorg cruciaal, maar momenteel staat deze waarde op het spel. De zorg wordt steeds duurder, terwijl het aantal zorgverleners afneemt. Als we zo doorgaan, dreigen hele groepen mensen in de kou te komen staan.