Met dagelijkse hulp bij ADL redt ze het thuis. Ze beslist zelf hoe haar dag eruitziet, wat en wanneer ze eet. Ook het innemen van de medicijnen gaat haar goed af. Ze vindt haar zelfstandigheid en zelfredzaamheid belangrijk. Eenmaal in het ziekenhuis mag ze niet meer zelf haar medicijnen beheren. Het is vast goed bedoeld, maar niet goed voor Marie.

In het ziekenhuis knapt Marie niet echt op. Lichamelijk gaat ze verder achteruit. Rechtstreeks naar huis gaan lukt niet, daarom vertrekt ze naar een verpleeghuis om aan te sterken. Het beleid daar is dat ze doet wat ze zelf kan en geholpen wordt waar dat niet lukt. Want het doel is over zes weken, met hulp bij ADL, weer naar huis te gaan. Enkele verzorgenden nemen het wel heel letterlijk: ‘Over zes weken moet u het zelf kunnen, dus nu doet u het ook maar zelf’. Het is vast goed bedoeld, maar niet goed voor Marie.

Marie voelt zich niet serieus genomen en gaat nog verder achteruit. Lopen gaat minder, ze wordt onzeker. Flauwvallen gebeurt nog regelmatig. Het risico op valgevaar is groot. De rolstoel is al snel de beste vriend van Marie. Na drie weken nauwelijks lopen, kán ze niet meer lopen. Eenmaal in haar rolstoel ontdekt Marie dat mensen om haar heen haar anders benaderen. Alsof ze haar verstand kwijt is. Wat haar nog het zwaarst valt, is dat ze aangesproken wordt met ‘vrouwtje’ of ’oma’. Het is vast goed bedoeld, maar niet goed voor Marie.

Hoeveel Maries (of Jannen) zijn er in de zorg met zulke ervaringen?

In de extramurale zorg, de wijk, staat stimuleren en behoud van eigen regie en zelfredzaamheid hoog in het vaandel. Het overnemen van de regie is niet in het belang van de gezondheid en eigenwaarde van iemand met een zorgbehoefte. Hoe zit dat intramuraal? Waarom is ‘zorgen voor’ voor verzorgenden en verpleegkundigen gemakkelijker dan ‘zorgen dat…’? Misschien moeten we elkaar meer stimuleren en helpen het goede te doen, want dat helpt alle Maries. Nu en in de toekomst.