Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Column Corien Harder | Stap naar voren

Handjes, handjes, handjes… Als ik politici en bestuurders moet geloven, is dat wat er nodig is in de zorg. Toegegeven: de honderden vacatures samen met het hoge ziekteverzuim vormen een megagroot probleem.
Corien Harder, Adviseur wijkverpleging V&VN

De aanwas van jonge professionals is onvoldoende, de uitstroom twee jaar na diplomering schrikbarend. Maar om verzorgenden en verpleegkundigen te omschrijven als ‘handjes’, dat maakt me woest.

Het moet dus anders. Maar hoe dan? De gekste voorstellen komen – echt serieus – op tafel: ‘Als we de handjes hier niet kunnen vinden, dan halen we ze uit het buitenland’. Wat dit betekent voor de lokale gezondheidszorg aldaar, is een vraag die men liever uit de weg gaat. Ook weten we dat dit voor mensen hier niet goed werkt, onder andere door de taalbarrière en cultuurverschillen. Toch kiest men voor deze oplossing.

Maar nog bedreigender is het idee van werkgevers de minimale beroepskwalificaties los te laten om de instroom in de zorg te vergemakkelijken. Het ‘wat je niet weet, zie je niet’ is nu even niet belangrijk. Ook het ‘bekwaam is bevoegd is inzetbaar’ kan van elke voorbijganger een zorgverlener maken. Oftewel: als jij de stoma of wond kan verzorgen bij je partner of ouder, kun je dat ook bij anderen in jouw wijk. Ik denk zeker dat het goed is slimme oplossingen in te zetten en te onderzoeken hoe zorg anders kan, maar zijn genoemde oplossingen het ei van Columbus? Ik denk het niet.

De kern van ons vak, de verpleegkunde, staat onder grote druk. Onlangs zei Hans van Dartel, ethicus en niet-praktiserend verpleegkundige: ‘De complexiteit van zorgvragen uit elkaar rafelen tot taken die iedereen wel kan uitvoeren, devalueert de verpleegkunde en ondermijnt onze professionaliteit en beroepstrots’. Zó waar.

Maar zolang verzorgenden en verpleegkundigen niet naar voren stappen om in bestuurs- en beleidskamers te zeggen wat nodig is, komen niet-werkbare oplossingen op tafel.

#Speakup, please! Want als ik (of u) later, of morgen, zorg nodig heb, wil ik (of u) iemand met kennis van zaken aan mijn (of uw) bed hebben. Iemand die weet wat hij doet en waarom. Iemand die een oogje in het zeil houdt of de regie neemt als het mij (of u) niet meer lukt. Kortom, de juiste zorg op de juiste plaats door de juiste persoon ontvangen. Of is dat te veel gevraagd?

Corien Harder, Adviseur wijkverpleging V&VN