In februari 2016 ging het programma Leiderschap mentoring in verpleegkundig onderzoek van start. In deze rubriek vertellen cursisten over hun ervaringen. Deze keer Anne Eskes: ‘Ik vind het heel mooi om te zien dat iedereen in deze leergang echt de zorg wil verbeteren.’

Eikelenboom en collega’s onderzochten of op-maat-ondersteuning van zelfmanagement helpt om patiënten te activeren. Met beperkt resultaat, maar dat kan worden verklaard door vertekening in de studie. Onderzoeker Gerrie Bours legt uit waarom.

Thuiszorgorganisatie Haagse Wijk- en Woonzorg implementeerde in 2015 een programma waarin medewerkers werden getraind om het gesprek aan te gaan met cliënten en mantelzorgers. Maar na de implementatie bleek vooral het samenwerken met mantelzorgers nauwelijks te zijn opgepakt. Kwaliteitsadviseur Johan van Eeden onderzocht waarom.

Hoe wordt in zelfmanagementprogramma’s aandacht besteed aan naasten? En wat zijn de visie en ervaringen van zorgvragers, hun naasten en de professionals met het betrekken van de naasten in het zelfmanagementproces?

Bespreking van de proefschriften van Nienke Langebeek, Jeroen Dikken en Louise van Galen

Binnen de psychiatrie is de benadering door verpleegkundigen van mensen met ernstig psychiatrisch gedrag lange tijd weinig methodisch aangepakt. Deze methodiek begint steeds meer vorm te krijgen, blijkt uit het dossier in dit nummer

Onder meer: Een groot deel van de Nederlandse bevolking steunt de mogelijkheden voor euthanasie, Alle lectoraten verpleegkunde op een rij, Anna Reynvaanprijs, Weinig oudere en mannelijke verpleegkundigen, geen pyjama in het ziekenhuis

Via de centrale aanmelding komt de aanmelding van Rik (38) binnen. Dat is bijzonder; vier jaar geleden was hij al bij ons in zorg voor zijn delictgedrag. Dat bestond vooral uit het vernielen van auto’s, stelen en het lastigvallen van meisjes.

Bijna de helft van de Nederlanders (43 procent) krijgt ooit in het leven een psychische aandoening. Vaak is dat een lichte tot matige stoornis; een ernstige psychische stoornis zal dus zeker niet iedereen overkomen. 

In dit artikel wordt een model uitgewerkt wat als doel heeft de begeleidingscontacten meer structuur te geven. We noemen dit Interpersoonlijke sociaal-psychiatrische begeleiding (ISPB).